In De Zijlijn

Strijd, Emoties en Humor

Cor Koster zou graag zien dat de raad van Wijdemeren zich ingetogen en waardig gedraagt.

Hij vraagt zich af wat er in een raadslid vaart dat in het openbaar zijn emoties en zijn afkeer toont van het standpunt dat andere raadsleden innemen. Let wel, afkeer van de inhoud van het standpunt, niet van de persoon.

Ik hoop eerlijk gezegd dat die emoties en die afkeer oprecht zijn en worden ingegeven door inhoudelijke politieke verschillen. Dan is daar niets mis mee. Sterker nog, dan worden de verschillen geaccentueerd en valt er echt wat te kiezen. Bovendien maakt het tonen van emoties het debat voor de toehoorders veel interessanter. Veel beter dan als je heel goed moet luisteren om uit een ingetogen en waardig debat te peuteren wat iemand nu echt vindt. Iets wat in de Wijdemeerse raad ook voor komt.

Het verschil van inzicht tussen Cor en mij kon wel eens liggen in ons beider verleden. Voor de fusie tot Wijdemeren. Toen ’s-Graveland, Nederhorst den Berg en Loosdrecht nog een eigen raad hadden met een eigen cultuur. Voor zover ik dat toen kon waarnemen hadden Nederhorst (waar Cor vandaan komt) en Loosdrecht waardige en ingetogen gemeenteraden. Ruzies en meningsverschillen uit die gemeentebesturen haalden vrijwel nooit de pers.

Hoe anders was dat in ’s-Graveland (waar ik vandaan kom). Een gemeenteraadsvergadering was een gevecht. De raadszaal een arena. De raadsleden waren de toreadors die hun punten haalden met stekeligheden, grappen en grondige meningsverschillen, die niet onder stoelen of banken werden gestoken. De personages Wim Kozijn, Co de Kloet, Wim Hafkamp, Wim Reijmerink en anderen stonden garant voor de levendigheid. De publieke tribune was altijd goed gevuld, want de Ankeveners, Kortenhoevers en ’s-Gravelanders kwamen graag kijken en luisteren naar de raad.

De raadsagenda werd doorgewerkt met zeer wisselende emoties. Het ene agendapunt leidde tot verhitte discussies, waarbij burgemeester Wim Kozijn regelmatig zijn gewicht in de strijd wierp met zijn eigen mening, waardoor de emoties nog extra hoog opliepen. Het volgende agendapunt werd met een grap en een lachsalvo afgerond, waarna de strijd weer hervat kon worden. Keiharde strijd, opwinding soms, maar ook ontspannen lachen en elkaar een beetje katten. Dat was de ’s-Gravelandse raad. En achteraf allemaal samen een biertje drinken in goede harmonie. De buitenwereld las het allemaal in de krant die er ook niet genoeg van kon krijgen.

In de laatste raadsperiode liep die 's-Gravelandse “levendigheid” uit de hand. Een eerste college dat niet collegiaal functioneerde en een raad die elkaar, ook in de pers, zwaar de maat nam in venijnige stukjes. Er kwam een extern bureau aan te pas om de ruzies te beslechten en er kwam een nieuw college.

Het gevolg was dat de raadsleden van Nederhorst en Loosdrecht in de aanloop naar de fusie tot Wijdemeren niet veel trek hadden om de raadszaal te moeten delen met “die vechtraad van ’s-Graveland”.

Om kort te gaan, ik denk dat Cor uit de Bergse school komt en ik uit de ’s-Gravelandse.
Ik geef de voorkeur aan “Strijd, Emoties en Humor” boven “Waardig en Ingetogen”.

Zolang het maar over de inhoud gaat.

Rik Jungmann

PS. Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan de uitspraak van CDA voorman Buma gisteren over een kabinet met alles links van het midden plus CDA en D66 als middenpartijen. "Bij ons thuis noemen we dat 'Buma en de zeven dwergen.'" Leuk, droge humor!