ingezonden brief

Schaep en Burgh

Terwijl de spechten hun opgewekte voorjaarsroffel laten horen, janken de kettingzagen van Natuurmonumenten op Schaep en Burgh in ‘s Graveland.  Hier wordt geschiedenis gemaakt.  Weer is een eeuwenoude boom  geofferd aan de  ongeremde hersteldrift van Natuurmonumenten. 

De opzet is kennelijk om zoveel mogelijk sporen uit het verleden te wissen.  Het lijkt erop,  dat Natuurmonumenten lijdt aan een hinderlijk gebrek aan natuurhistorisch besef.  De beleveniswaarde van de terreinen gaat dramatisch naar beneden. Boekestein  en Schaep en Burgh worden veranderd in openbare pretparken.   Inmiddels zijn er op Boekestein  veel  faciliteiten aanwezig; het is vast de bedoeling zijn om veel bezoekers veel telokken.  Natuur en recreatie hoeven elkaar niet te bijten, maar het begint hier verdacht veel te lijken op een openbaar uitgaansgebied.

De recreatiedruk op deze van oorsprong private landgoederen wordt steeds groter.  Er is een uitgestrekt netwerk van wandelpladen, de wandelaar moet veilig van a naar b kunnen lopen. Uit vooorzorg  worden oudere bomen geruimd.  Het sparen van oude bomen, kan door het verleggen of afsluiten van wandelpaden. Maar dat is als vloeken in de kerk. Het padennetwerk is heilig! 

De dynamiek van natuur en landschap wordt door natuuurmonumenten moedwillig in een keurslijf gehouden. En dat dat terwijl deze natuurbeherende organisatie met  misleidende slogangs als ‘oerrrr’ ;   ‘eeuwenoude bomen, komt dat zien’ ,het publiek aan zich wil binden.  Mensen het gevoel geven dat ‘oer’ zo hollands en tegelijkertijd zo natuurlijk is. De gemaakte natuur; het zogenaamde illusie-landschap.
De eeuwenoude markante boom was op, aldus Natuurmonumenten (G&E, 10-3-2015).  En dus wordt er  met  de botte bijl gehakt.  Ook in de aftakelingsfase blijft het een waardevol  monument. De boom wordt een el dorado voor honderden houtgebonden organismen, zoals insecten, schimmels en vogels.    Natuurmonumenten laat haar masker vallen; 200 jaar levende geschiedenis wordt als een blok hout verhandeld.  De Hollandse koopmansgeest  zegeviert. Maar zou Jonkheer Willem van Loon hier trots op zijn geweest?

Je hoeft geen geboren pessimist te zijn, om hier melancholisch van te worden.  Emotie is een slechte raadgever, maar op het beschermen  van bladerloze  bomen rust nog steeds een taboe.  Een boom zonder blad heeft zijn rechten verspeeld; maar er is leven na de dood.  Zo’n robuuste oude boom zal nog tientallen jaren als een levend ecosysteem funktioneren.  En draagt dus in hoge mate bij aan biodiversiteit van ons leefmilieu.  Maar het verouderingsproces wordt helaas abrupt onderbroken, de rimpels worden  glad gestreken. 

Een verjongingskuur, die leidt tot een oerr-saai poldermodel.

Jan Loggen
Ankeveen