ingezonden bericht

Nieuwe Politiek

Afgelopen week zagen wij in de Wijdemeerse politiek iets nieuws. Nieuwe politiek zogezegd.

Vroeger, in de oude politiek, kwam het college van B&W met een voorstel. Over dat voorstel werd in de openbaarheid door de verschillende fracties gedebatteerd. Aan het eind van dat proces kwamen er wijzigingen op het voorstel en uiteindelijk tot een stemming. Voor of tegen, aangenomen of afgewezen. Dat was de oude politiek in het pre-duale stelsel.

Maar toen werd er iets nieuws uitgevonden. Het duale stelsel en de nieuwe Wijdemeerse politiek. Dat ging zo.

Omdat de hoeveelheid subsidie voor verenigingen in de drie oude gemeenten onderling sterk verschilde, ontstond er een probleem na de herindeling. De totale subsidiepot bleef gelijk, maar werd verdeeld over alle Wijdemeerse verenigingen. Sommige werden daar erg blij van, want ze kregen plotseling meer. Andere werden behoorlijk flink in de tang genomen en kregen veel minder. Het college van B&W bedacht een verdeelsleutel gebaseerd op het aantal jeugdleden. De raad stemde daar voor 2004 mee in, maar wilde de verdeling voor de komende jaren zelf bedenken, want wat het college bedacht had, dat was het toch net niet. Dat leidde tot de oprichting van een werkgroep uit de raad onder leiding van CDA raadslid Jan van den Broeck. De werkgroep, met daarin alle politiek partijen, hield zich enige maanden bezig met het vraagstuk van de subsidieverdeling.

De nieuwe politiek in het nieuwe duale stelsel was geboren. De raad vergadert nu in beslotenheid, gezellig onder ons, over een voorstel. Zodra het steggelen is afgelopen en de koppen geteld zijn, zodat er een meerderheid is, dan komt de werkgroep met een kant en klaar dichtgetimmerd voorstel. Witte rook! Als het college dat voorstel overneemt is dat volstrekt risicoloos. De partijen hebben zich immers al volledig vastgelegd.

De politieke strijd speelde zich af in de huiskamer van de een of ander. Daar werd met de deuren geslagen. Daar liep men met rode koppen weg om later weer aan te schuiven. Daar werden de belangen van de peuterspeelzalen uitgeruild tegen die van de fanfares, de ijsclubs of de speeltuinen. Daar werd bedacht dat peuterspeelzalen alleen maar voor spelen en niet educatief zijn en dus geen subsidie hoeven te krijgen. Wat de diverse partijen van die gedachte vonden kunnen wij alleen maar vaag opmaken uit het napruttelen dat dinsdag in het openbaar gebeurde. Daar, in de beslotenheid van de werkgroep, werd de strijd gestreden en werd bepaald hoe het voorstel, met voldoende stemmen voor, de eindstreep ongeschonden zou kunnen halen.

Daarna is het allemaal heel erg eenvoudig. In de openbaarheid van de commissie zegt iedere partij dat ze het eigenlijk wel wat anders hadden gewild, maar ja…. “Als je koppen gaat tellen, dan haalt het compromis het niet, dus we leggen ons neer bij het bereikte resultaat.”: aldus bijvoorbeeld Esther Luijer van het CDA. (Het CDA is de grootste fractie in de raad.) “Als wij een wijzigingsvoorstel in zouden dienen, dan heeft dat geen enkele kans van slagen. “ :wist de eenmansfractie Felix Flameling van D66 te melden. En dus bleef het zoals vooraf afgesproken. Het kaartenhuis moet overeind blijven.

De raad krijgt de smaak te pakken van deze aanpak. In dezelfde commissie Maatschappelijke Zaken van afgelopen dinsdag stelde Frank van Rijk van de PvdA voor om ook voor het gezondheidsplan van Wijdemeren dezelfde aanpak te kiezen. De raad zou wel met een plan komen.

Dat gaat dus op dezelfde manier. De raadsleden gaan een paar dagdelen op de hei zitten. Daar vechten ze de politieke verschillen van inzicht uit, tellen de koppen en brengen het voorstel panklaar in de openbaarheid als er een meerderheid voor is. De partijen kunnen dan wel nog in het openbaar een beetje napruttelen, als er maar niets aan het broze geheel gewijzigd wordt. Als dat wel gebeurt, dan stort het hele kaartenhuis in elkaar en moet er toch politieke strijd in het openbaar geleverd worden. En dat willen wij toch niet in de vredelievende gemeente Wijdemeren? Dat het onderonsje best gezellig was, werd door diverse raadsleden bevestigd. Toen was de sfeer nog zo goed en nu, met een gevulde publieke tribune is het niet meer zo leuk.

Co de Kloet begroette het voorstel van Van Rijk handenwrijvend. Logisch. “Dan kan het college zich aan andere dingen wijden, dan het bedenken van voorstellen en het uitwerken van plannen.” :zo sprak hij. Genereus bood hij de werkgroepen alle benodigde ambtelijke ondersteuning aan die ze maar nodig denken te hebben. Zo gemakkelijk kwam hij er nog nooit van af.

Dat is dus de nieuwe duale politiek. Als er een lastige kwestie is, dan lost de raad die wel op. De raad zit op de hei, nipt aan een glaasje, neemt een hapje, wikt, weegt, strijdt en levert na afloop kant en klare de voorstellen bij het college in. Inclusief de benodigde meerderheid om de plannen probleemloos door de raad te loodsen. Ideaal.

De volgende stap ligt voor de hand. De raad levert de voorstellen in bij het college. Dat zet er een stempel “aangenomen” op en stopt het besluit in het archief. De maandelijkse raadsvergadering duurt nog tien minuten. Die zijn nodig om burgemeester Don Bijl met hamer en stempel de voorstellen te laten behandelen. Er zijn dan alleen nog maar hamerstukken. Dat scheelt een hoop tijd.

Wat de werkelijke politieke afwegingen van de diverse partijen waren, welke aanpassingen zij eisten en voor wie en waarom zullen wij nooit weten. De nieuwe politiek.

Want de hei is niet openbaar....

Rik Jungmann (Wijdemeerse Webkrant)