ingezonden brief

Opmerkelijk dat er anno 2013 nog mensen zijn die zichzelf en anderen nog menen te moeten beknotten in hun vrijheid van keuze. Alsof de hedendaagse mens het nodig heeft dat er vóór hem nagedacht wordt. Opmerkelijk en beangstigend.

Opmerkelijk dat reeds lang achterhaalde argumenten en uit hun verband gerukte flarden tekst moeten dienen als ‘wetenschappelijk bewijs’ voor het gelijk van de tegenstander, daar waar de schrijver dezes het sterke vermoeden heeft dat de weerstand louter wordt ingegeven door dogmatisme en onbegrip voor de denkbeelden van de vrije mens.

Terwijl de raad gaat stemmen over het recht om op zondag nering te drijven , niet over de plicht. De vrijheid van die keuze wordt neergelegd daar waar hij hoort, bij de ondernemers zelf.  Wanneer een winkelier niet open wil, dan hoeft dat niet.

De aangehaalde concurrentiedruk, een gevoelde reden om open te moeten, speelt maar bij een beperkt aantal zaken. Daar kan onderling overleg tussen de concullega ’s een goede oplossing bieden. “Wij besluiten als winkeliers in de xxx-straat om elke 2e en 4e zondag in de maand open te zijn” om een willekeurig voorbeeld te noemen.  Men accepteert dan collectief het risico dat de consument alsnog richting buurgemeente gaat om te shoppen op de oneven zondagen.  Ik zie hier overigens een mooie taak voor de nieuwe combinatie OCW/OKL weggelegd.

Daar waar geen onderlinge overeenstemming bereikt kan worden is het zeker niet aan de gemeente om dan maar te verordonneren dat niemand open mag. Dat is niet meer van deze tijd.

Tenslotte, raadsleden zijn vertegenwoordigers van de bevolking; zij behoren dienovereenkomstig te stemmen; als ware vertegenwoordiger van hun achterban…  dus niet met hun privé-mening, de mening van hun wethouder of onder druk van buitenaf.  Meningen zijn gehoord, ingebrachte argumenten gewogen, insprekers aangehoord; alles telt mee om tot een afweging te komen; een afweging die proportioneel recht doet aan al die meningen, belangen en argumenten.