In De Zijlijn

Surprise, surprise

De lintjesregen vergt ieder jaar enige voorbereiding van de pers. Om de pagina’s met de cv’s van de gedecoreerden netjes op de WWK te kunnen publiceren, stuurt de afdeling communicatie 1 of 2 dagen vooraf de gegevens onder embargo naar de media. Zo ook gisteren. Tien namen van dames en heren die iets voor de gemeenschap betekenen en een beschrijving van datgene wat zij deden en doen voor de gemeenschap, op alfabet gerangschikt op 10 pages.

Ieder jaar ga ik, op de dag voor Koninginnedag, naar het gemeentehuis om voor u, WWK-lezer, te beschrijven wat zich daar afspeelt. Ik heb het over de jaarlijkse lintjesregen. Dat deed ik in ’s-Graveland en dat deed ik in de gemeentehuizen van Wijdemeren. Zo ook vanochtend. WWK-fotograaf Douwe van Essen haalde mij op. Een beetje vroeg, “omdat het wel eens druk kan zijn”. Op naar de Rading 1, het gemeentehuis, dat sinds kort in Wijdemeren staat.

Daar aangekomen troffen wij de gebruikelijke drukte aan. Een zaal gevuld met enigszins nerveuze en blije mensen. Op de eerste rij de blije verwachters van een Koninklijke onderscheiding, die onder valse voorwendselen naar het gemeentehuis gelokt werden met de meest onwaarschijnlijke smoezen. Naast hen hun partners.

De bossen bloemen staan al klaar. De grote blauwe dozen, waarin de onderscheiding verpakt is, staan uitgestald op een tafel, klaar om uitgereikt te worden. Voor in de zaal staat een podium met een stoel en een microfoon. Op die stoel zullen de ontvangers van de onderscheidingen plaats nemen. Zo was het ieder jaar en zo zal het ieder jaar zijn. Business as usual.

Nieuw is de uitreiker van de lintjes. Burgemeester Martijn Smit wordt dezer dagen snel ondergedompeld in Wijdemeerse sferen. Gisteren raad en de benoeming van een nieuw college, vandaag uitreiking van de onderscheidingen aan een dwarsdoorsnede van de bevolking.

Het is bijna tien uur. Er zijn nog twee stoelen onbezet. Enige nervositeit lijkt zich meester te maken van de officials. Om tien uur stapt Martijn Smit achter het spreekgestoelte en zegt: “Nou, laten we dan nu toch maar beginnen. We hebben niet tien, maar elf onderscheidingen om uit te reiken. De heer Jungmann uit Kortenhoef krijgt ook een onderscheiding. Meneer Jungmann wilt u plaats nemen op deze vrije stoel?

Het moment.: "Oooh, nee, hè....

Que? Versta ik dat goed? Oooh, nee , hè... De dingen gaan nu razendsnel. Ik leg mijn camera even neer. Van achter een gordijn verschijnt mijn familie, die braaf heeft staan wachten tot de kust vrij was, hopend dat ik mij niet zou omdraaien en hen zien. Mijn vrouw gaat naast mij zitten, mijn zoon en dochter achter mij, de kleinkinderen komen op schoot. Mijn schoonzoon had ik al gesproken, maar ja, die is sinds gisteravond wethouder van Wijdemeren. Logisch dat hij er ook was. Niet verdacht. Toch?

Martijn Smit spreekt mij toe. Dat doet hij leuk en ontspannen. Dat er hier en daar een foutje in zijn tekst staat zij hem vergeven. Het gaat om het gebaar.

Langzaam maar zeker kom ik tot de ontdekking dat er één persoon op deze wereld rondliep die het geheim niet kende. En dat was ik. Maanden waren Douwe van Essen, Carole Denninger, Don Bijl, Kees Degenkamp, maar ook mijn vrouw en kinderen en anderen in de weer om het kapittel te overtuigen van mijn verdiensten voor de samenleving. En om te proberen de goedkeuring voor een lintje aan hare majesteit te ontfutselen, wat op 20 april lukte.

Ik realiseer mij dat ik geen baas meer ben over mijn agenda. Er is van alles door mijn lieve familie geregeld. Een lunch op een zonnig terras. En ’s avonds een bijeenkomst in de Oude School aan de Kortenhoefsedijk waar vrienden, familie en tal van Wijdemeerse politici hun opwachting komen maken, aardige dingen zeggen en leuke cadeautjes komen geven. Met hapjes en drankjes. Ben ik even blij dat die politici niet zo boos zijn over wat ik geschreven heb dat zij weigeren om te komen. Dat zou toch zomaar kunnen, nietwaar.

Het is een mooie dag. Een atheïstische republikein, want dat ben ik in het diepst van mijn gedachten, die een Koninklijke onderscheiding krijgt waarop staat “God zij met ons” en daar dan toch heel blij mee is. Dat verzin je eigenlijk niet. En toch… Dat kan zo maar in Nederland en in Wijdemeren. En dat moeten we koesteren. Dat noemen wij samenleving.

Beste vrienden, bedankt. Ook voor de vele aardige mailtjes waarmee jullie mij feliciteerden.

Rik Jungmann