ingezonden brief

Een dag uit het (verkeers)leven van een
’s-Gravelandse

Het is vrijdagmorgen 4.00 uur. Ik word wakker van een hoop herrie en lig te schudden in mijn bed. De eerste vrachtwagen van deze vroege morgen rijdt met veel te hoge snelheid over de Kerkbrug, komt bijna los van de weg en klapt ter hoogte van onze voordeur met het volle gewicht weer op de weg. Het lawaai komt door de luchtdruk verplaatsing die wordt veroorzaakt door het gevaarte. Na deze vrachtwagen gaat het los. Het is een komen en gaan van te hard rijdenende 10 tonners. Ik woon hier nu 15 jaar maar vooral de laatste paar jaar wordt het steeds erger. Er lijkt geen houden meer aan.

7.00 uur. De laatste 3 uur niet lekker geslapen en ik moet er uit. Eerst hond uitlaten. Na even te hebben gewacht op het voorbijrazende verkeer kan ik eindelijk oversteken. Omdat het nog zo lang donker is durf ik het bos niet in en ga links af langs het fietspad. Een vaste route. Als ik terug ga steek ik over bij het zebrapad zodat ik minder lang hoef te wachten…..Dat had ik gedacht. Er is maar 1 zebrapad op het hele Noordereinde en al die automobilisten rijden op hun automatische piloot. Dus stoppen ho maar. Met gevaar voor eigen leven steek ik voorzichtig een voet naar voren maar het helpt niet. Uiteindelijk stopt er wel een auto voor me maar het verkeer dat van de andere kant komt heeft er volledig maling aan en raast gewoon door.

7.40. Naar mijn werk. Hond in de auto en dan begint het pas echt. Of ik sta op een plek waar mijn uitzicht belemmerd wordt door een dikke boom of door een auto of door de glasbak. Altijd moet ik dus maar op goed geluk proberen de weg op te rijden. Dit doe ik door heel voorzichtig vooruit te rijden en dan maar hopen dat het “tolerante sluipverkeer” het mij gunt om de weg op te rijden. Helaas het enige dat ik kan krijgen is getoeter en middelvingers die opgestoken worden. Uiteindelijk lukt het om de weg op te komen en ga naar mijn werk.

18.00 uur. Ik rij het Noordereinde op. Bij mijn huis wil ik inparkeren door mijn auto achteruit in het parkeervak te rijden (dit doe ik sinds vorig jaar september mijn 2 maanden oude auto in de brand is gestoken). Dus afremmen, knipperlicht aan en maar hopen dat achteroprijdend verkeer dit in de gaten heeft. Ik ben naïef en blijf tegen beter weten in toch hopen op “aardig en tolerant” sluipverkeer. Weer mis. Toeterconcerten en opgestoken middelvingers zijn weer mijn deel. Uiteindelijk lukt het mij om mijn auto te parkeren.

18.30 uur. Ik moet naar de AH voor mijn weekboodschappen en wil weer oversteken. Dit duurt weer even maar uiteindelijk ben ik aan de overkant en ga weer op de gok voorzichtig de weg op. Ik ben erg gericht op het verkeer dat van links komt want daar ligt mijn eerste kans om de weg op te gaan. Dat lukt en inmiddels half op de weg word ik opgeschrikt door en toeterende automobilist die van rechts komt en mij geen millimeter ruimte gunt. Dat terwijl hij 30 meter verderop sowieso moet stoppen omdat daar een auto aan de rechterkant geparkeerd staat. Dus zuchtend rij ik maar weer naar achteren om meneer en alle auto’s die zich daar inmiddels achter hebben verzameld door te laten. Het hele ritueel kan weer opnieuw beginnen.

19.15 uur. Ik kom thuis van de AH en wil parkeren. Dit is niet mogelijk want 2 automobilisten hebben hun auto zo asociaal geparkeerd dat er niemand meer bij kan. Dit op een plaats waar normaal gesproken 5 auto’s kunnen staan. Ik zet mijn auto dus aan de huizenkant voor de deur en stap uit. Doe de kofferbak omhoog om de zware tassen er uit te halen en u raadt het al, hetzelfde liedje en dan heb ik vandaag voor de verandering geeneens last gehad van ordinaire scheldwoorden die ook regelmatig door een open autoraampje naar buiten worden geslingerd. Wederom verbaas ik mij over de intolerantie van onze medeweggebruikers.

Vandaag heb ik dus het vege lijf weer gered. Maar……. morgen is er weer een dag en begint het weer van voren af aan.

En de gemeente? Die doet niets! Ondanks acties, burgers die brieven sturen met verzoeken om toch eens een keer wat aan de toenemende verkeersdruk te doen er gebeurt helemaal niets!
Nee, waar ze wel goed in zijn is het sturen van een brief waarin ik aansprakelijk wordt gesteld voor de schade, veroorzaakt door mijn in brand gestoken auto. De factuur à € 5.500,00 is bijgevoegd.

Ik kan er werkelijk met mijn verstand niet bij dat de gemeente haar inwoners zo laten stikken.