ingezonden brief

De reactie van Cor Lam op de visie van de heer Colijn op het gebeurde in Uruzgan is me uit het hart gegrepen. Ik ben namelijk moeder van een beroepsmilitair.

Mijn zoon wilde al van jongs af aan naar de Marine. Natuurlijk hebben we voorafgaand aan zijn definitieve beslissing uitvoerig over de mogelijke consequenties van deze keuze gesproken. En ik kan de heer Colijn verzekeren dat ik wel eens eenvoudiger gesprekken heb gevoerd. Maar als je op de vraag: 'Ben je dan ook bereid om het ultieme offer te brengen?' een volmondig 'JA' als antwoord krijgt, dan heb je de keuze van je kind te respecteren. En ik kan u verzekeren, mijnheer Colijn, dat ik beretrots ben op mijn kind.

In de loop van dit jaar zal zijn schip het groene licht krijgen om bij missies ingezet te worden. En ja, dan is het niet ondenkbaar dat ook mijn zoon uitgezonden wordt. Ik weet nu al dat ik in die periode geen rustig moment zal hebben. Maar ik zal hem laten gaan, juist omdat ik van hem houd en zijn keuze respecteer. En dan zit ik echt niet te wachten op mensen als Colijn met hun ongenuanceerde opmerkingen.

Dat wil niet zeggen dat ik achter de missie in Uruzgan sta. Integendeel. En ook ik zou het Parlement en de Regering willen oproepen om onze jongens en meisjes met onmiddellijke ingang terug te roepen. Maar dat zal niet gebeuren. Balkenende zal het niet laten gebeuren dat zijn partijgenoot De Hoop Scheffer, de grote man van de NAVO gezichtsverlies leidt. Dat belang zal prevaleren. En daar heb ik geen woorden voor.

Ik sluit me aan bij de woorden van Cor. Laten we Marc en zijn familie waar mogelijk ondersteunen in de ongetwijfeld moeilijke periode die nog komt.

Tineke Franssen
Loosdrecht