Ingezonden Brief

DE INTOLERANTE BIDSPRINKHAAN
Een fabel naar de werkelijkheid door Bob de Graaff

In de gemeente Wijdemeren woonden kevers van allerlei soorten en maten. Zij werkten door de week hard en konden gedurende het weekend vreedzaam uitrusten. Vele van hen luisterden 's-zondags naar hun eigen radiozender, ja, een leuke luxe voor zo'n kleine gemeenschap.

De radiostudio werd op zondag bemand door zes lieveheersbeestjes, die van 11 tot 1 uur een programma presenteerden. Alles ging goed tot op een dag in januari een bidsprinkhaan verscheen. Het was er één van de soort Hilversumensis, bekend om zijn zeer agressieve aard. Hij snauwde de lieveheersbeestjes toe, dat twee van hen, n.l. het oudste vrouwtje en één van de mannetjes voor de radio niets meer aan politiek mochten doen, omdat ze op de verkiezingslijst stonden. Hij deed heel aanvallend en de lieveheersbeestjes zorgden er voor buiten het bereik van zijn lange vangarmen te blijven, want anders zou het met ze gedaan zijn, omdat ze zagen, dat de bidsprinkhaan honger had, honger naar macht.

"Och, och", dachten ze eendrachtig, "wat een stakker. Als hij zijn macht moet halen uit zijn positie bij ons piepkleine radiozendertje is het wel erg droevig met hem gesteld."

"Als ik merk, dat er door die twee tot aan de verkiezingen tóch aan politiek wordt gedaan", dreigde de bidsprinkhaan, "dan ben ik onverbiddelijk, want ik tolereer niets. Dan vliegen ze eruit!" Hij zei dit wel tien keer achter elkaar. Het leek op een gebed, een weesgegroetje. Dat scheen kennelijk zo te horen bij een bidsprinkhaan.

"Wat een zinloos geweld!" protesteerden de lieveheersbeestjes, "kalm maar. Als je normaal praat, bereik je veel meer dan met een grote bek." De bidsprinkhaan had daar nog nooit van gehoord. Hij had er de pest in, dat de lieveheersbeestjes op veilige afstand bleven, want zijn maag begon behoorlijk te knorren. Hij stond op en verzekerde zijn toehoorders nogmaals, dat hij ieder woord van de twee politiek verdachte ( ja, dat zei hij! ) lieveheersbeestjes tot op de milligram zou nawegen.

In maart was het zover: de verkiezingen waren geweest en de lieveheersbeestjes konden weer vrijuit spreken, althans dat dachten ze. Het vrouwtje deed in een interview een uitspraak, die misschien door 6 van de 500 luisterende kevertjes als incorrect was opgevallen. En daar kwam op hoge poten de bidsprinkhaan aangehold: "Het is een schande! De radiozender is belachelijk gemaakt! Zij moet uit het team! En voor de zuiverheid ( ja, dat zei hij! ) hij ook!" Hij wees naar het mannetje, dat als dertigste op een lijst gestaan had.

" Dan stappen wij ook op", zeiden de andere vier.

"Wat is dat voor een misplaatste solidariteit!" riep de bidsprinkhaan uit. "Solidariteit is nooit misplaatst", sprak één van de vier, "jij kent geen solidariteit, omdat je geen vrienden hebt." De bidsprinkhaan sloeg bliksemsnel zijn voorpoten uit om hem te vangen, maar het lieveheersbeestje sprong op tijd weg.

"Jullie zijn geschorst!" schreeuwde de bidsprinkhaan, "ik zal jullie eruit flikkeren!" Hij verdween en nog diezelfde dag maakte hij, door honger gedreven enkele slachtoffers. Hij ving twee geluidskevers in zijn dodelijke armen en vrat gelijk hun koppen eraf. Een derde geluidskever wist te ontkomen. "Wat moeten we nu doen?" vroegen de lieveheersbeestjes onthutst, "hoe kunnen we verlost worden van die intolerante bidsprinkhaan?"

"Laten we naar de burgemeester gaan", stelde het oudste vrouwtje voor, dat door dit alles erg strijdbaar was geworden. En dat deden ze. De burgemeester, een vliegend hert, wilde de reglementen en de statuten van de radiozender wel eens lezen. "Per slot van rekening", zei hij, "draaien ze op de subsidie, die wij verstrekken. Zij moeten zich wel aan de regels houden, anders gaat de bijl erin." De lieveheersbeestjes drongen er bij de burgemeester op aan haast te maken. Ze verzekerden hem, dat ze graag weer achter de microfoon wilden plaatsnemen, zodra de bidsprinkhaan teruggestuurd was naar zijn eigen territorium.

En hoe het afloopt?? Ieder kevertje heeft zijn eigen wens. En dit kevertje? Wel, dit kevertje hoopt voor alle andere kevertjes op een lichthartige toekomst..