In De Zijlijn

Local Hero met een Kater

Ik kwam gisteren met een ongelooflijke politieke kater thuis. De commissie Ruimte en Economie sprak over revindicatie en dan vooral over de behandeling die de eigenaresse van Cannenburgerweg 59A de afgelopen zeven jaar ten deel viel.

Ik ga de hele historie niet herhalen. Die is te lezen in 66 artikelen in het dossier “Landje Pik” op deze website. Het komt erop neer dat zij , net als bij al haar buren, een stuk tuin langs de kant van de weg heeft waar vroeger een sloot lag. Die sloot werd in 1959 gedempt, waarna alle aanwonenden hun hek of haag tegen de weg aan zetten, zonder dat de gemeente Ankeveen er wat tegen deed of het vastlegde in het kadaster. Zo ging dat toen.

In december 2011 zond Wijdemeren aan 609 huishoudens een brief waarin werd gesteld dat zij grond van de gemeente ingepikt hadden. Zij mochten kiezen. De grond huren, kopen of ontruimen. Sommigen kochten of huurden uit angst voor de gemeente. Er werd ook hier en daar ontruimd. Inwoners die de claim onterecht vonden werden voor de rechter gesleept. Tonnen kostte dat. Driekwart van de zaken verloor de gemeente. Dan ontaardde zo’n zaak in een guerrilla-oorlog tussen de derde macht, de ambtenaar van de gemeente en de burger. Dankzij de diepe zakken van de gemeente hield die het wel vol, terwijl de burger op de knieën gedwongen werd en de gemeente fout op fout stapelde.

Een groot aantal inwoners was heel verstandig. Zij dachten in 2011: “Ik zie wel. Laat maar.” De brief werd weggegooid of opgeborgen. In 2015 en 2016 bleek dat die inwoners héél erg verstandig waren geweest.

Vijf wethouders stonden erbij en keken er naar. Zagt, Van Waveren, Frijdal, Smit en nu De Kloet, terwijl de derde macht de wethouders in het gareel hield. In de raad was het Martin Vuyk die al die jaren probeerde de zaak kritisch te volgen. Bijval kreeg hij niet.

De inwoners die de brief hadden weggegooid kregen later twee leuke dames van Bureau Eiffel op bezoek aan de keukentafel. In veel gevallen (15 aan de Cannenburgerweg) leidde dat kosteloos tot erkenning van verjaring. Hoe anders verging het de inwoners waar Eiffel niet kwam, omdat zij kochten, huurden, ontruimden of voor de rechter gesleept werden. Betalen, betalen, betalen. Vooral de inwoners die juridisch uitgekleed werden door Wijdemeren waren slecht af.

En zo kon het gebeuren dat twee buren naast elkaar op de Cannenburgerweg met dezelfde tuin, dezelfde haag en dezelfde strook "ingepikte" grond, totaal verschillend behandeld werden. De ene buur sprak met Eiffel aan de keukentafel en kreeg het, door Wijdemeren geclaimde, stuk grond gratis met de complimenten van Eiffel, omdat het verjaard was. De andere buur maakte bezwaar, ging naar de kantonrechter (en won daar verjaring), maar werd door Wijdemeren in hoger beroep door een juridische truc alsnog te pakken genomen en verloor.

De ene buur mag de strook zijn eigendom noemen, de andere buur was 12.500 euro aan juridische kosten kwijt, had voor 580 euro het kadaster laten komen en stond alsnog met lege handen. Zij mag de strook kopen voor 7.500 euro. Bij elkaar ruim 20.000 euro voor wat de buurman voor niets, gratis had gekregen van Wijdemeren.

Daar ging het gisteren in de commissie over. Martin Vuyk (OLib), Alette Zandbergen (DLP) en Nanne Roosenschoon (D66) (zeven zetels) vonden dat ook de buurvrouw die voor de rechter stond, nogmaals door Eiffel beoordeeld zou moeten worden om een gelijk oordeel te krijgen.
Jan Verbruggen (CDA), René Voigt (DB), Dirk Vroegindewei (GL) en Sieta Vermeulen (VVD) steunden wethouder Jan-Jaap de Kloet die geen gebruik mag (of wil) maken van zijn discretionaire beslissingsbevoegdheid om in dit en vergelijkbare gevallen iets te onderzoeken. “Ik ben gebonden aan de rechterlijke uitspraak. Punt.” :zo verklaarde hij keer op keer.

En dat is niet zo. In een civiele zaak mogen partijen wel afwijken van de uitspraak als zij daar beiden samen toe besluiten. Maar dat begrip is nog niet doorgedrongen tot de Rading 1 (want de burger is de vijand, die bestreden moet worden). U mag natuurlijk, na de uitspraak van de rechter, altijd nog samen, met elkaar, afspreken dat u het anders doet dan wat de rechter besloot. Dat kan de wethouder hier ook, maar hij wil of mag niet. Gesteund door de coalitie (CDA, PvdA/GL en DB), de VVD en het college van B&W. De schaamte voorbij.

En daar houd ik een kudde, wat zeg ik, een roedel katers aan over, want ik kan niet tegen onrecht. Zoveel jaar en zoveel geld.

Wat is de moraal van dit verhaal? Als u een brief ontvangt van Wijdemeren, gooi hem weg! Verbrand hem! Maak hem niet open! Dat is verreweg het beste. Ze komen wel over vijf jaar weer langs met een aanbod dat het ook gratis kan.

Heb ik nog zin om in de WWK over de lokale politiek te schrijven? Nou op dit moment helemaal niet, of minimaal. Het kost veel tijd en het draagt niets bij. Local heroes zijn wel goed, maar niet gek.

Rik Jungmann