OUD 13

Cor Koster uit Nederhorst den Berg schrijft over oude mensen en dingen die voorbijgaan. Deze keer over het belang van een draaiboek.

Op een gegeven moment gaan oude mensen dood. Dat overkomt jonge mensen ook wel, maar dat is dan meestal onvoorzien. Als je oud bent weet je dat het eraan zit te komen. Niet erg, zolang je maar zorgt dat je nabestaanden je niet vervloeken om de troep die je achterlaat.

Zelf heb ik wel eens de nalatenschap van een ander moeten opruimen, o.a. van een oom van moederszijde die mij tot testamentair executeur had benoemd. Ik heb hem destijds verwenst omdat hij geen draaiboek gemaakt had. Als je geen lijst hebt van dingen die geregeld moeten worden, zadel je anderen op met een hoop werk. Nu ik zelf de leeftijd bereikt heb waarop je je echt met dit soort zaken bezig moet houden, ben ik met mijn draaiboek begonnen.

Voordat je dat doet, moet je eerst je eigen troep opruimen. De mens verzamelt zo ongelooflijk veel rotzooi in zijn leven dat je gewoon moet beginnen met weggooien. Of verkopen op de vrijmarkt. Ik ben meer van het weggooien, want zo’n vrijmarkt is nogal deprimerend. Je ziet daar volwassen mensen zitten, op een ielig campingstoeltje maar met een dappere glimlach, die de hele dag proberen hun ondoordacht gekochte spullen te slijten aan mensen die exact dezelfde troep op zolder of in de schuur hebben liggen.

Ik besloot om te beginnen met het opruimen van de overtollige spullen van mijn vrouw. Oude schoenen die ze nooit draagt, overbodige tasjes, boeken die ze nooit meer zal lezen, kortom: troep. Dat had ik beter niet kunnen doen, maar ik wil hier, in de plaatselijke krant, daar liever niet over uitweiden. Mensen kennen ons als een redelijk harmonieus koppel en dat beeld moet maar zo blijven.

Vervolgens ben ik begonnen met orde te scheppen in mijn administratie. Zo heb ik een opsomming gemaakt in Excel van welke abonnementen opgezegd moeten worden, waar de verzekeringen lopen, wat de inlogcode van de bankrekening is, enzovoort. Behoorlijk wat werk.

Ook wilde ik zoveel mogelijk m’n eigen uitvaart regelen. Dingen als de lijst van mensen die het overlijdensbericht moeten krijgen, de tekst op de aankondiging… Daar gaat úren werk in zitten. Wat zeg ik? Dááágen werk! Ja, ik weet: het is regeren over je graf heen, maar je neemt je nabestaanden veel werk uit handen.

Er zijn namelijk aardig wat details waar je op moet letten. Neem nou de kist. Ik wil bijvoorbeeld verticaal begraven worden, met een kistopening naar boven, zodat ik als het ware al sta op de dag der opstanding of als de grote zombie-apocalypse uitbreekt. Bovendien heb je minder vierkante meter nodig en dat is goedkoper. De beroemde Engelse dichter Ben Jonson is op die manier ter aarde besteld, in de Westminster Abbey in Londen: rechtop. Hij wou er snel weer uit kunnen. Wie niet?