Oud 12: Aanspraak

Cor Koster uit Nederhorst den Berg schrijft over oude mensen en dingen die voorbijgaan. Deze keer over aanspraak.

Eens per jaar maak ik in m’n eentje een toertocht van een dag of tien op m’n motor, een 600cc Yamaha, naar één van mijn favoriete gebieden: het Zwarte Woud in Duitsland of de Alpen in Oostenrijk en Italië. Alleen eropuit is lekker, maar af en toe heb ik ook wel graag wat aanspraak. Daar heb ik het volgende op gevonden.

’s Avonds eet ik vaak in het restaurant van het hotel waar ik overnacht. Tijdens de maaltijd speur ik rond naar geschikte kandidaten voor een gesprek: andere eenzame eters of een aardig echtpaar dat nog met elkaar praat. Als ik m’n dessert krijg, veelal een Dame Blanche, neem ik dat mee naar de tafel van mijn keuze en zeg in het Duits: “Ik hoop dat ik niet stoor, maar mag ik misschien mijn toetje aan uw tafel opeten?” Het antwoord is altijd een verrast “ja”. Mensen vervelen zich op vakantie, hebben alles wat ze aan hun partner willen vertellen al gezegd en vinden dit een aardige onderbreking.

Met de dame die ik onlangs aansprak in een landelijk hotel ergens in Zuid-Duitsland klikte het meteen. Ze was Zwitserse, kwam uit de buurt van Bern en wilde er even uit voor een paar dagen, want de boerderij nam toch wel veel tijd in beslag. Nu nam haar dochter haar taken over. “Kan ze dat, uw dochter?” vroeg ik. “Dat kan ze prima. Ze is één-en-zestig.”

Het bleek dat ze me die middag had zien komen aanrijden en gedacht had: “Ach, ein junger Mann auf seinem Motorrad”. “Dat klopte ook precies”, zei ik. We moesten er allebei een beetje om glimlachen want diep van binnen zijn we nog altijd jong.

Ze had nooit eerder op een motor gezeten en daarom nodigde ik haar uit voor een ritje. Dat wilde ze niet. Ze durfde zelfs niet even achterop te komen zitten als hij gewoon stil stond. ’t Is zó jammer dat oude mensen bepaalde dingen niet meer durven… Wel bleek ze een fles zelfgestookte jenever te hebben die ze bereid was te delen. Op die manier werd het toch nog vrij laat, die avond.

Vóór m’n vertrek de volgende ochtend maakte ik nog een wandeling door de omgeving. Onder de ruitenwisser van haar auto schoof ik een papiertje: “Het was heel leuk gisteravond. Dankeschön! (De jongeman met de motorfiets)”.

Toen ik terugkwam was haar auto weg, maar ik kreeg van de receptie een briefje: “Ik wens de jongeman met de motorfiets nog een paar mooie dagen hier en een goede reis verder. Alles Gute! (De jongedame die niet durfde)”.