In de Zijlijn

De Zwijgende Meerderheid

In geen tijden waren er zoveel blije politici te zien op televisie. Sybrand Buma (CDA) en Alexander Pechtold (D66) die beiden wonnen. De één in aantal zetels, de ander in aantal stemmen. Emile Roemer (SP), die voor het eerst meer stemmen haalde dan de concurrent op links, de PvdA. En dan de stralende gezichten van Marine le Pen (Front National) en Nigel Farage (UKIP).

In Nederland werd blij vastgesteld dat er gekozen is voor Europa. Maar in heel Europal was de opkomst laag. Die zwijgende meerderheid koos niet. Niet voor en niet tegen Europa. Is ze dat kwalijk te nemen? Nou eigenlijk niet. Politiek analist van de Telegraaf, Paul Jansen, verklaarde in Pauw en Witteman dat hij niet ging stemmen. Opmerkelijk. Zijn argumentatie was glashelder. Stemmen voor het Europees Parlement is mistig. Je stem kan zomaar in een fractie terechtkomen waar je eigenlijk niets mee hebt, of die een samenraapsel is van min of meer verwante partijen. En dat parlement heeft ook nog niet eens het laatste woord zoals het zou moeten.

Neem de beide liberale partijen D66 en de VVD die na de verkiezingen samen in één liberale fractie zitting nemen. (Als er nu twee clubs waren die een lijstverbinding aan hadden moeten gaan, dan waren zij het wel. Dat had ze een extra zetel opgeleverd.) En dan het CDA, dat in één fractie met Silvio Berlusconi (u weet wel de hoeder van goede zeden) terechtkomt. En die drie PvdA'ers verdwijnen in de sociaal-democratische fractie van bijna 200 leden, als ze tenminste geen ruzie krijgen met z'n drietjes, zoals de vorige keer.

Stel u had echt Europees willen stemmen op Guy Verhofstad (Liberaal, voor) of op Nigel Farage (UKIP, tegen). Dat kon niet, omdat wij onze eigen Nederlandse lijsten en lijsttrekkers hadden, die, door de bank genomen, niet zeer tot de verbeelding spraken. (Stel je toch eens voor dat wij bij Tweede Kamer verkiezingen alleen op een lokale lijst konden stemmen.)
Eerst moeten al die Europese machtsbastions (Raad, Commissie) geslecht worden en moet het parlement initiatiefwetten, moties en amendementen kunnen indienen en commissarissen naar huis sturen als dat nodig is. Pas dan kan de democratie zijn werk doen en is er echt wat te kiezen. En veto's van landen horen ook niet in een democratisch Europa.

70% opkomst voor Europa kan wel

Weet u het nog? Op 1 juni 2005 werd het referendum over de Europese Grondwet gehouden. De opkomst in Wijdemeren was ruim 70%. 54,5% daarvan was tegen, 45,5% was voor. (Landelijk was 60% tegen.) Een hoge opkomst kan dus wel, maar als niet al te lang daarna de kiezer bewust bedrogen wordt door stilletjes met een omweg toch die grondwet er door te jassen, dan bevorder je dat wat er nu aan de hand is.
Een diepgeworteld gebrek vertrouwen in de Europese politiek en gebrek aan belangstelling voor een tandeloos parlement dat dezer dagen maar moet afwachten wie er tot commissievoorzitter benoemd wordt door de regeringsleiders. Een parlement moet het hoogste bestuursorgaan zijn in een democratie, maar dat is het niet in Europa en dus blijven we doormodderen.

Lange, lange weg

Er is nog een hele lange, lange, weg te gaan, wil de Europese politiek zo geloofwaardig worden dat opkomstpercentages van 50, 60, 70 procent gehaald worden.

Rik Jungmann