ingezonden bericht

Fotoclub

Een fotoclub is een clubje van amateurs die niet kunnen schilderen of pottenbakken, maar die toch een beetje artistiek willen zijn. Met een camera kun je namelijk nog iets heel aardigs produceren door op een knopje te drukken. Een heel stuk makkelijker dan zelf iets maken.

Bij de fotoclub waar ik lid van ben - en ja, ik ben óók zo artistiek als de onderkant van een houten tafel - hebben we acht keer per jaar een wedstrijd. Je moet dan een foto laten zien over een bepaald onderwerp. ‘Lijnen’ bijvoorbeeld. Of ‘spiegeling’. Onlangs was het thema ‘aftakeling’. Welnu, dat leidde tot problemen want wat is dat eigenlijk, ‘aftakeling’?

Volgens sommigen sloeg dat alleen maar op mensen, dus als je aankwam met een foto van een vervallen schuurtje of van een afgedankte houtkachel, dan trokken ze er een punt van af. Het moest een oud persoon zijn, anders “voldeed ’t niet aan het onderwerp”. Een gerimpeld besje met een doek over het hoofd kon wel, een woning met achterstallig onderhoud kon niet. Ik had een een foto van een oud gebouw ingeleverd en er werd zomaar een punt bij mij afgetrokken. Daarover was ik behoorlijk nijdig en dat heb ik ook laten merken. Amateurfotografen in clubverband kunnen aardig fel zijn.

Helder hoofd

“Aftakeling is verlies van schoonheid”, zei iemand, “en schoonheid slaat niet alleen op mensen”. Sommige aanwezigen knikten instemmend, of zeiden: “Ja, een verroeste grasmaaier is ook niet mooi meer.” “Onzin”, zeiden anderen. “Aftakeling slaat voornamelijk op de geestelijk achteruitgang van mensen en dat kun je niet eens zien, laat staan fotograferen. Een oud vrouwtje kan een heel helder hoofd hebben. Kijk maar naar Rembrandt. Die heeft veel oude, doorleefde koppen getekend en daarbij denk je echt niet aan aftakeling. Of neem Hendrikje van Andel-Schipper, met haar 115 jaar de oudste Nederlander aller tijden. Helder tot het laatst.” De discussie werd voortgezet aan de bar, waar het toch nog best gezellig werd.

Derde dimensie

Foto: Ton Keizer

Voor mij was de foto van mijn plaatsgenoot Ton Keizer de beste. Hij was naar een autokerkhof gegaan en had een plaat gemaakt van een vrijwel geheel gesloopte wagen die bovenop een ander wrak stond. Eerst opgetakeld en vervolgens neergelaten op een ander vehikel. Afgetakeld, dus. Niemand van de club zag dat hier 'aftakeling' heel letterlijk genomen was. En niemand realiseerde zich hoe hij een derde dimensie had toegevoegd, namelijk dat je bij aftakeling niet op eigen benen kunt staan en geschraagd moet worden. Ondersteund moet worden door iets of iemand anders.

Ton eindigde met zijn foto ergens in de middenmoot. Dat krijg je, met fotografen die zelf niet kunnen schilderen of pottenbakken. Geen gevoel voor kunst. Geen gevoel voor de alomtegenwoordigheid van het vergankelijke.

Cor Koster
Nederhorst den Berg