In De Zijlijn

Nee is nee!

Een week of drie geleden kreeg ik telefoon. Greenpeace aan de lijn met een, vind ik, nogal impertinente vraag. Of ik ze in mijn testament wil verwennen met een legaat.

Nu zijn wij al dertig jaar donateur van Greenpeace, al neemt het enthousiasme voor dat donateurschap de laatste jaren flink af. Ik heb bewondering voor de dappere actievoerders die strijden tegen de walvisvangst. De actie in de Poolcirkel om aandacht te vragen voor olieboringen in het Russische deel van de zee kon ik ook wel waarderen. Wat ik niet kon waarderen indertijd was dat Greenpeace grote blokken steen in de Noordzee en daarboven kieperde, waardoor vissers hun netten kapotvoeren. Maar je kan het nu eenmaal niet altijd met alles eens zijn wat jouw partij, jouw vereniging of jouw actiegroep doet en bedenkt, al loopt de liefde dan soms wel een deukje op.

Toen onlangs bekend werd dat de directeur van Greenpeace ieder weekend of daaromtrent heen en weer per vliegtuig naar Luxemburg reisde, waar ook per auto en per spoor prima te komen is, als dat al nodig is, werd de deuk al wat groter. Zelfs bij Greenpeace lijkt de Goede Doelenrot te hebben toegeslagen.

In het gesprek dat ik met de dame van Greenpeace had was ik glashelder. Ik wil geen legaat aan Greenpeace toekennen in mijn testament. Ik gebruikte daarvoor de argumenten die ik hierboven aanhaal, nog afgezien van het feit dat ik voorlopig nog niet dood hoop te gaan en ik misschien wel zelf dat geld nodig heb als ik honderd wordt, wat in mijn familie voorkomt. Dus zei ik het nog maar een keer tegen haar: "Ik wil NIETS nalaten aan Greenpeace."
Nu kunt u zeggen dat, ook als ik honderd wordt, niemand er last van heeft als de laatste centen naar Greenpeace gaan, maar ik wil dat zeker nu nog niet besluiten. (Dat geldt dus ook voor al die andere andere goede doelen. (Voor ze me allemaal gaan bellen.) Nee.)

Met een gerust hart ging ik op vakantie.

Wat lag er vrijdagmiddag bij thuiskomst van de vakantie op de deurmat? In een fraai vormgegeven map van stevig karton, met een foto van de Rainbow Warrior voorop, zat een brief en wat foldermateriaal. Hij was aan mij gericht en niet aan mijn vrouw op wiens naam al ruim dertig jaar het donateurschap van GP staat. Weing geëmancipeerd dus.
Alsof ze er mee wilden zeggen dat ze nu over echte besluiten langskwamen en dus met de baas wilden spreken in plaats van met zijn vrouw. (Een volstrekte miskenning van de verhoudingen bij ons thuis. Ook daarmee verdient Greenpeace in Huize Jungmann geen bonuspunten.)

De aanhef van de brief luidde:

Beste meneer Jungmann,

Hartelijk dank voor uw verzoek om meer informatie over nalaten aan Greenpeace. Hierbij ontvangt u de speciale brochure "Uw nalatenschap voor een betere wereld".

(etc. etc. .......)

Jos Willems
Relatiemanager

De brief ging zo nog even door, maar ik las het al niet meer. Zijn ze nou helemaal betoeterd, van Lotje getikt, mal geworden daar bij Greenpeace? Ik was toch echt glashelder geweest dat ik dit NIET wilde. En toch zat ik nu met een stappenplan in mijn handen om mijn testament aan te passen teneinde Greenpeace ruim te bedelen bij mijn vertrek van het aardse.

Zou Jos Willems zijn eigen relatie ook zo managen? Dan moet hij wel een schat van een partner hebben om zich dit soort dingen te laten welgevallen.

Beste Greenpeace, ik zeg het nog één keer zo duidelijk als ik maar kan:

Nee!

Rik Jungmann