ingezonden bericht

Bermmonument

Ruim drie jaar geleden verongelukten twee jongens op de Dammerweg in Nederhorst den Berg. Rondom de voet van de boom waar hun auto tegenaan botste, bevindt zich sindsdien een ‘monument’: een steen met inscriptie, een paar potten met plantjes, een lantaarn, een paar tuinlampen met zonnecollector, een omgevallen paddenstoel, een paar bossen bloemen, een Boeddha met een halsketting plus hartje met het woord ‘peace’, een vlinder op een stokje en nog het een en ander.

Je ziet ze tegenwoordig steeds vaker langs de weg: bermmonumenten. Heel vaak aan de voet van een boom. Ze geven de plaats aan van een dodelijk ongeluk, waarbij het vaak gaat om slachtoffers van onder de 25. Mirjam Klaassens, die een paar jaar geleden op het onderwerp promoveerde, noemt het een nieuw rouwritueel. De nabestaanden willen “herdenken en niet vergeten”. Je vindt dit soort monumenten voor verkeersslachtoffers niet alleen in Nederland, maar ook in andere landen. Ze komen met name veel voor in Griekenland, waar zo’n ‘ikonostasia’ de vorm heeft van een klein kapelletje langs de weg.

Troost

Ik kan me alleszins voorstellen dat nabestaanden een zekere troost putten uit het oprichten (en onderhouden) van zo’n monument op de plaats van het ongeluk. Anderzijds zijn er mensen die daar weinig boodschap aan hebben en die vinden dat we voor dit soort herdenking een prima plek hebben: bij het graf op een begraafplaats. Zij vinden het storend om met dit soort zaken in de openbare ruimte geconfronteerd te worden, zeker als zo’n monument jaren lang blijft bestaan en zelfs, zoals het geval lijkt te zijn op de Dammerweg, in de loop van de jaren uitgebreid wordt. En zij vinden het, net als ik, nogal rommelig, al die verschillende objecten.

Regels

In een land als Nederland zou je verwachten dat er regels zijn voor het oprichten van zo’n monument. In sommige gemeenten zijn die er ook wel, maar niet in Wijdemeren. Formeel mag het bij ons niet: volgens artikel 2:10 van de Algemene Plaatselijke Verordening is het niet toegestaan de weg of een weggedeelte anders te gebruiken dan “overeenkomstig de publieke functie”, en de berm maakt deel uit van de weg (APV Artikel 2:46). Ik vraag me af of er voor dit specifieke bermmonument ontheffing van art. 2:10 gevraagd is.

Het monument aan de Dammerweg staat er nu ruim drie jaar. Drie jaar is de termijn die in sommige andere gemeenten als maximum geldt. Misschien wordt het ook hier tijd voor”closure” (het emotioneel afscheid nemen van een traumatische gebeurtenis), zoals de Amerikanen dat noemen.

Cor Koster
Nederhorst den Berg