ingezonden brief

DorpsBelangen heeft in eigen kring de affaire Co de Kloet besproken en geconcludeerd dat hem niets te verwijten valt. Nou ja, Co had naar voren moeten brengen dat hij de gemeente had verzocht, dat bij intrekking van de vergunning van zijn buren, hij als eerste zelf voor die vergunning in aanmerking wilde komen. Hiermee bedoelt DorpsBelangen dat Co, door dit niet te melden, de schijn tegen heeft. En dat betreurt hij, aldus DB. Foutje dus. Ach, dat kan zelfs een ervaren politicus als Co overkomen, nietwaar?

En, zo gaat DB verder, Co heeft nooit een actieve rol gespeeld in de besluitvorming. In de vertrouwelijke commissievergadering heeft hij niet het woord gevoerd, zoals eerder werd gesuggereerd. Op geen enkel moment en op geen enkele wijze heeft Co de Kloet zich actief gemengd in het besluitvormingsproces.

Dit pleit hem, wat DB betreft, vrij van de verdenking van belangenverstrengeling. Het laat echter onverlet dat hij zich - gezien zijn persoonlijke belang - aan die besluitvorming geheel had moeten onttrekken. Los van de juistheid van hetgeen DB schrijft (dat zal bij openbaarmaking van de geheime stukken moeten blijken), is die conclusie op zich juist.

Maar dan begrijp ik vervolgens niet waarom, in dezelfde vergadering waarin de affaire 'Co de Kloet' wordt besproken DB raadslid Emile Bakker (voormalig actievoerder) als Zuidereinde-bewoner, dus belanghebbende, toch namens DB het woord voert bij dit onderwerp. Net als D66-steunfractielid Mario Wouters, ook al voormalig actievoerder voor- en wonend aan de vaartwegen.

Zo niet het CDA. Niet Jan Verbruggen, bewoner van het Noordereinde en normaal gesproken woordvoerder in deze commissie, maar Theo Reijn voerde het woord. Een ondankbare taak, want zijn puur zakelijk gevoerde oppositie viel (eufemistisch gesproken) niet in goede aarde bij de Utrechtse wethouder van verkeer Abrahamse (VVD) en de voorziter van de commissie Ria Hennis (DB). In een beschamend ééntweetje werd hij meerdere malen persoonlijk geschoffeerd als beloning voor zijn duidelijke oppositie.

Een schoolvoorbeeld van de arrogantie van de macht: wee degene die kritiek op ons heeft. We zijn in de meerderheid dus hebben we altijd gelijk en staan we boven de wet. Dat hebben we eerder, op een ander niveau, meegemaakt: Thatcher, Lubbers, Blair, om maar een paar voorbeelden te noemen. Dat stemt mij niet vrolijk.

Douwe van Essen,
Kortenhoef