In De Zijlijn

Het Geheim van de Blauwe Zone

Omdat wij vandaag in Kerkelanden moesten zijn, kwam de gedachte bij ons op om eens even in Loosdrecht te gaan kijken naar het winkelcentrum op de Nootweg.

Dat kwam mooi uit, want het was maandag en geen zondag, dus de winkels waren open. Het is er mooi geworden. Leuke gevels, mooie winkels met een afwisselend aanbod en een grote mooie C1000 supermarkt, u weet wel, die winkel die graag op zondag open zou willen zijn, maar dat niet mag van het gemeentebestuur.

Voor de deur een zee aan plek om te parkeren. Een ruime parkeerplaats, waarop de vakken zijn afgezet met vrolijke blauwe biezen. Een fris gezicht.

Dit moest dus wel haast een blauwe zone zijn.

Nu kom je zo'n blauwe zone niet zo heel vaak tegen, dus drong zich de vraag op wat de blauwe zone op de Nootweg betekent. Eén ding was zeker. Er moest een zichtbare parkeerschijf achter de voorruit geplaatst worden, ingesteld op het tijdstip van aankomst. Zoveel wisten wij wel.

Nadat wij boodschappen hadden gedaan bij de gebroeders Van de Bunt, wilden wij nog even rondkijken. De vraag drong zich op dat moment aan ons op hoe lang je daar mag parkeren na het tijdstip van aankomst. Een aaanduiding op een bord konden wij nergens ontdekken. Een half uur, één uur, twee uur? Geen idee.

Wat doet een mens in zo'n situatie? Je vraagt het aan anderen.
Dus schoten wij een vriendelijke dame aan die uit haar auto in zo'n leuk blauw vak stapte. Zij moest het weten dachten wij. Ten onrechte. "Weet u hoe lang je hier mag parkeren?" Met een enigszins verbaasde blik deelde ze mee dat ze eerlijk gezegd geen flauw idee had, maar wel voor de zekerheid altijd een parkeerschijf plaatste. "Maar ze controleren hier nooit hoor..." : voegde ze er geruststellend aan toe.

Leuk om te weten, maar toch.. We vroegen het voor de zekerheid nog eens aan een andere dame die naar haar auto op het parkeerplein liep. "Geen idee. Ik parkeer altijd gewoon en doe mijn boodschappen."
"Een parkeerschijf..?" : probeerden wij voorzichtig.
"Nee, nee hoor, die gebruik ik hier nooit, want ze bekeuren hier niet."

Dat klonk goed.

We deden een laatste poging. Aan de vrolijke bloemenman, die zijn handel aan het uitladen was, stelden wij dezelfde vraag over de blauwe parkeervakken bij hem voor de deur. "Twee uur mag je hier staan." :sprak hij resoluut.
Toen wij iets doorvroegen, sloeg bij hem de twijfel toch een beetje toe. Een uur zou ook kunnen, maar misschien ook niet. "Nee, toch twee uur." :dacht hij.

Een uur was inmiddels bijna verstreken. Je wilt niet als Kortenhoever de eerste bekeuring op de geheel vernieuwde Nootweg in Nieuw Loosdrecht oplopen nietwaar?

Om dat onheil te voorkomen maakten wij ons snel uit de voeten. Nou ja, de wielen.

Rik Jungmann