In De Zijlijn

Emigreren naar Purmerend

Don Bijl en zijn vrouw Rolanda Miltenburg zijn de afgelopen zeveneneenhalf jaar succesvol ingeburgerd in Wijdemeren. Dat moet niet zo eenvoudig zijn geweest.

Direct na een herindeling, die, tot op de dag van vandaag, hier en daar weerstanden oproept, Burgemeester worden van een soort zevenkoppige draak is niet simpel. De zeven koppen zijn de verschillende kernen van Wijdemeren. En laat iedere kern nu van zichzelf denken dat hij het middelpunt van Wijdemeren is, wat zeg ik, het middelpunt van het universum! En iedere drakenkop denkt dat hij voorop loopt. Lastig hoor.

Loosdrechters hebben de watersport uitgevonden. Denken ze. Al is er voor een passerende toerist al jaren geen water meer te zien. ’s-Gravelanders teren op de vergane roem van hun buitenplaatsen en de aanwezigheid van het niet onomstreden Natuurmonumenten. Kortenhoevers hebben de herindeling van 1967 nog niet geaccepteerd en denken dat ze nog steeds zelfstandig zijn. Ankeveners hebben niets met de rest te maken. Denken ze. Wijdemeren heeft ongeveer twaalfhonderd inwoners en die wonen toevallig allemaal in Ankeveen, dus dat komt mooi uit. Nederhorst den Berg heeft een verscheurde ziel. Verscheurd tussen de Horstermeer en het dorp. En verscheurd door de vaart die al lang geleden gedempt is, maar er toch eigenlijk nog altijd ligt. Gewoon doen of de rest van Wijdemeren niet bestaat en de Weide-meerse vlag uit steken.

Met dat stelletje eigenwijze eigenheimers moest één gemeente gemaakt worden. Weet u nog? Er moest een Wijdemerengevoel opbloeien. Nou dat viel best een beetje tegen.

Maar ere wie ere toekomt. Don Bijl werkte er dag en nacht aan. Hij was overal. Had voor iedereen aandacht. Leidde de dorpsavonden met engelengeduld. Was nooit te beroerd om deel te nemen aan een sportevenement. Hij kwam uit zijn ivoren toren en was Wijdemeerder met de Wijdemeerders. Na zeven en een half jaar kende hij bijna iedere Wijdemeerder. Hij wist welke pijnpunten er leefden in de kernen. Van veel burgers kende hij de achtergronden. Hij was een beetje de vleesgeworden burgervader. En dat is een grote verdienste.

Ik wil daar graag een persoonlijke ervaring als illustratie aan toevoegen. Wij hadden intensief contact met een asielzoekersgezin dat midden jaren negentig in Kortenhoef in het AZC aan de Kerklaan zat en daarna een gedwongen rondreis door heel Nederland maakte. Zij bleven echter verknocht aan Wijdemeren. Na vele jaren onzekerheid en bedreigende procedures kwam na tien jaar het generaal pardon. Zij kregen eindelijk een verblijfsvergunning, die ouders en die twee inmiddels volkomen Nederlandse kinderen. Er werd een feestje gevierd. Ik vroeg Don Bijl of hij op zaterdagavond een kwartiertje bij het feest in De Fuik kon zijn om het extra feestelijk te maken. Hij kwam met Rolanda. Hij speechte. Hij bleef twee uur tussen de oude en de nieuwe Wijdemeerders en genoot daarvan. Don, je weet niet wat dat voor hen betekende. Dat de burgemeester op hun feestje kwam en ze toe sprak. Geweldig!

En nu gaan de Bijltjes inburgeren in Purmerend. Boven het Noordzeekanaal, dus voor Wijdemeerders psychologisch heel ver weg. Het is een beetje of onze burgervader gaat emigreren. Emigreren naar het echte Noord-Holland. Het verre Noord-Noord-Holland, wat echt iets anders is dan het Zuid-Oost-Noord-Holland, ofwel Het Gooi, wat ook flink wat Utrechtse geschiedenis heeft. Kijk maar naar Ankeveen, met zijn Hollands End en zijn Sichts End.

Dat wordt even wennen. Voor jou. Hoe zijn die Purmerenders? Voor ons. Wat krijgen we nu voor een burgemeester? Sluit hij of zij zich op in het gemeentehuis? Is hij of zij benaderbaar of regentesk? Past hij of zij een beetje bij het Wijdemeerse politieke en ambtelijke klimaat? En wanneer komt hij of zij?

We zullen het zien.

Ik wens jullie het allerbeste.

Rik Jungmann