ingezonden bericht

Jonge kater Jasper is weer thuis!

Tot onze enorme opluchting is Jasper weer terug. Vrijdagavond 28 september om 8 uur spoorloos verdwenen. Niet gek voor een jonge kater misschien, maar Jasper kwam altijd als hij geroepen werd. Dat was dus ineens anders.

We werden meteen heel ongerust en ons leven veranderde totaal. 's Nachts bellen en zachtjes roepen in de wijken. Overdag zoeken onder struiken, in containers, in steegjes. Luisteren aan schuurtjes en poortjes, haartjes plukken van kattenpoortjes in schuttingen van medebuurtbewoners. Flyeren, postertjes ophangen en de moed erin houden. Vooral niet teveel verzinnen hoe hij er op dat moment aan toe zou zijn, vooral dat niet.

Wim Bos èn Jasper, herenigd op de bank.

Meldingen

Toen kwamen de meldingen en de gerichte zoekacties. Er kwamen verschillende meldingen van de Bernhard van Beeklaan, bij een opmerkzame dame zou hij de nacht hebben doorgebracht op het achterdeurmatje. Verder was hij door verschillende mensen gezien in de bosjes op het pleintje. Een ander spoor leidde naar een echtpaar met poezen waar regelmatig een gestreepte poes danwel kater kwam slapen en eten. Er kwam een telefoontje binnen van een schapenliefhebber die een cyper had zien wegspringen uit de stal. Nu verplaatsten onze acties meer naar de prachtige natuur rond Munniksveen.

We zochten rond de bedrijven langs de Koninginneweg, de weilanden, de Joodse begraafplaats en waar niet al. 's Nachts hoorden we uilen, kikkers, eenden, de klok van het 'sGravelandse kerkje, maar nooit onze kater.

Dan ineens de gelegenheid om de belangrijkste meldingen met eigen ogen te zien! Na een minitieuze zoektocht door de Bernhard van Beekbosjes, geregisseerd door een Mevrouw op een balkonnetje "Hij zit daar! Op het dakje . op het kippenhok.." De betreffende kat schrok zich een hoedje toen ik "Jasper!!!" tegen hem riep! Hij vloog gelijk het kattenluikje door van het huis waar hij wóónde! Het was hem dus jammer genoeg niet.

Twee druppels water

Het moet gezegd deze kat leek verder wel als twee druppels water op Jasper, alleen had hij een lichter snuitje. Nu nog één spoor na te trekken: het verlossende telefoontje komt donderdagavond kwart voor tien. Op de ...laan is de poes aangekomen die daar zo nu en dan slaapt een eet. Wim is niet thuis en ik spring op de fiets , met poezenmandje. Door het signalement ben ik tamelijk overtuigd dat het hem is. Verklaarbaar is dat helemaal niet, hij is nooit uren weg en waarom zou hij ergens anders eten als het thuis ook kan? Maar je moet voor alles open staan, niets zo raadselachtig als de kat.

Ik mag binnen komen, ik mag de trap op, ik mag onder het meubilair kijken én....een schattige katje, daar niet van, maar Jasper is het niet. De aardige meneer zijgt nu ook op zijn knieën: "Maar wie ben jíj dan?"vraagt hij de poes. Die antwoordt niet, haar naam is Sfinx, ze trekt haar neusje op en kijkt de andere kant uit. Vertwijfeld stap ik op mijn fiets, twee bijna-Jaspers, wat nu?

Daar zittie!

Op weg over de Bernard van Beeklaan roep ik nog eens heel hard:"Jaaaasper!!", en ik denk over hoe lang hij al weg is en wat zijn overlevingskansen zijn en of hij nog aan ons denkt. Bij huis gekomen stap ik van de fiets, zet het mandje op de grond, ik duw de schuttingdeur open ...en daar zittie!

Twee peilende oogjes, een beetje schuw, ik pak hem op en we staan in de keuken. Hij is de helft van zichzelf, hij eet twee bakjes eten in één slurp, hij heeft koorts, afgesleten nageltjes en een zwabberpoot. Zijn staart is heel modderig en hangt slap naar beneden. Hij ruikt naar aarde en coniferen. De volgende ochtend zegt de dokter dat misschien zijn staart eraf moet, want die lijkt verlamd, maar HIJ IS THUIS! Dierendag 4 oktober half elf 'savonds!

Heel erg bedankt buurtbewoners, mensen die ons belden en ons moed inspraken, mensen die ons gastvrij binnen lieten komen om katten te verifiëren en verder alle katten die wij hebben leren kennen en zich gretig lieten aaien, Webbeheerder van de WWK die onze oproep meteen op het web plaatste, HEEL HARTELIJK BEDANKT! Jullie gaven ons kracht om dóór te zetten en vooral te blijven hopen. We weten nu: we wonen daar goed in Munniksveen Kortenhoef Wijdemeren.

Annet Duller & Wim Bos
Kortenhoef