ingezonden bericht

Sport

Deze week zag ik, voor onze dorpssupermarkt in het dorp, twee jongens die kennelijk bezig waren met een enquête. Ze hielden mensen aan die met een volle boodschappentas naar buiten kwamen.

Ik wist meteen dat het jongens van de Johan Cruyff Universiteit (JCU) moesten zijn, losgelaten op de burgers van Wijdemeren om een onderzoek te doen naar de richting die de sport in Wijdemeren uit moet. Een initiatief van Ab Krook, die met het idee kwam van een multifunctionele sportaccommodatie voor heel Wijdemeren, ergens in één van de kernen. Een mooi initiatief. Nóg mooier is het idee om er eens echt onderzoek naar te laten doen: wat willen de burgers in Wijdemeren? Dat zet immers zoden aan de dijk bij de besluitvorming in de raad. Alle fracties willen immers wat de burgers willen. Zo simpel is dat.

Hoewel de jongens op het moment dat ik langs liep niets te doen haden, keurden ze me geen blik waardig. Ik werd niet aangeklampt. Kennelijk paste ik niet in de doelgroep. Begrijpelijk. Een man op leeftijd, grijs, enigszins kalend, enigszins dikbuikig, is duidelijk geen fervente sporter, ook al loopt hij nog niet achter een rollator. De Cruyff-jongens lieten me dus ongehinderd passeren. Maar omdat ik me nog relatief kras voel, schoot ik ze aan. Ik wilde geïnterviewd worden. De jongens lieten zich niet kennen en toverden een enquêteformulier te voorschijn. Ik vulde het in op het zadel van een geparkeerde fiets.

Bij de vragen vielen me een paar zaken op. Ten eerste, dat ik vrijwel geen enkele vraag hoefde te beantwoorden, omdat ik niet aan sport deed. Dus vragen als: "hoeveel uur besteedt u aan sport?" kon ik gevoegelijk overslaan. In feite was de hele enquête gericht op de actieve sporter. Geen enkele vraag over mijn mening t.a.v. de subsidiëring van sport. Niet over de vraag hoeveel ik als burger bereid was bij te dragen aan de sportbeleving van anderen. Zelfs geen vraag over wat ik vond van de bestaande sporthal, of ik die wilde behouden voor het dorp en en of alle kosten daarvan doorberekend moesten worden in de tarieven aan de sportbeoefenaars. Laat staan de vraag of ik bereid was - als burger - een activiteit te subsidiëren waar ik zelf niet aan deelneem, een activiteit die de gemeenschap sowieso al heel veel veel geld kost.

De indirecte kosten van sportblessures (productieverlies uitgedrukt in arbeidsverzuim) zijn in Nederland 390 miljoen euro, hoger dan de de kosten van alle verkeersongevallen in ons land samen. Daar komen bij de directe kosten van de medische behandeling, ongeveer de helft van dat bedrag. Met andere woorden, sport kost de gemeenschap alleen al aan de schade door sportblessures zo'n 600 miljoen euro per jaar. Dat is ongeveer 40 euro per inwoner van Nederland, baby's en mensen met een rollator meegerekend. (bron: Consument en Veiligheid)

Ik vind het natuurlijk prima dat mensen aan sport doen. Sport schijnt volgens sommigen ook erg gezond te zijn. Heel goed ook voor andere dingen; zelfs m'n eigen CDA bezingt in het verkiezingsprogramma de lof van de sport (die in verenigingsverband samen met andere zaken "het cement van de samenleving" vormt). Maar is sport wel zo gezond?. Moeten we als gemeente inderdaad iets subsidiëren dat zoveel maatschappelijke kosten met zich meebrengt? Toegegeven, andere dingen kosten de maatschappij ook geld: roken, drinken.... Je wilt niet weten hoeveel schade die zaken aanrichten. Maar die activiteiten subsidiëren we dan ook niet. Sport wel. Waarom eigenlijk?

Moeten we ons niet een keer bezinnen op de "kerntaken" van de gemeente? Waar geven we geld aan uit, en waaraan niet? Wegen, groenvoorziening, verlichting, riolering..... logisch. Maar aan sport? Of - om een heel ander onderwerp te noemen - aan extra lessen voor lagere-schoolleerlingen over hoe om te gaan met geld? En zo ja, waar moeten de scholen dan in schrappen? Taal? Rekenen? Geschiedenis? En waarom subsidiëren we de peuterspeelzalen eerst wel, vervolgens niet en daarna weer wel?

Misschien is een kerntakendiscussie zo gek nog niet.

Cor Koster
Nederhorst den Berg