De familie van Emile (r): zijn vader, moeder en zusje.

Emile en zijn zusje, rechts de heer De Vries van het Carnegie Heldenfonds en burgemeester Bijl.

Burgemeester Bijl hield voor het opspelden van de medaille een korte toespraak, waarin hij nog eens vertelde hoe Emile zonder na te denken in het ijskoude water van de halfbevroren sloot was gesprongen, waardoor het slachtoffer -dat onwel was geworden- het leven werd gered. Emile haastte zich echter te zeggen dat het zonder zijn moeder niet mogelijk was geweest. Eerst hadden ze samen geprobeerd de vrouw uit het water te trekken en toen dat niet lukte had zijn moeder hem het water ingestuurd. Maar niet zonder zijn nieuwe schoenen eerst uit te hebben gedaan... Daarna hadden ze samen de vrouw uit het water getrokken.

Een bronzen medaille van het Carnegie Heldenfonds is de op één na hoogste onderscheiding, zo vertelde burgemeester Bijl. En dat het wat lang geduurd had, had ook alles te maken met de zorgvuldigheid waarmee dit proces wordt omgeven.

Dat werd na de uitreiking van de medaille nog eens bevestigd door de heer De Vries van het Carnegie Heldenfonds. Zoveel medailles worden er niet uitgereikt (gemiddeld 18 per jaar), het blijft dus bijzonder. En wat veel mensen denken, en door Emile ook nog eens werd uitgesproken: "Maar daar denk je toch niet bij na, dat doe je gewoon", is, zeker in deze tijd, helemaal niet zo gewoon.

De overhandiging van het getuigschrift en het geld door burgemeester Bijl aan Emile.

Bij de medaille hoorde nog een oorkonde en een bedrag van € 400. Van Emile's moeder had burgemeester Bijl begrepen dat hij voor een brommer spaarde. Emile: "Jazeker, dat helpt me heel eind op weg". Burgemeester Bijl had, vooral toen hij nog jong was en zelf graag brommer reed, zoveel ellende gezien door het niet dragen van een helm, dat hij het niet kon laten Emile te laten beloven om die altijd te dragen. En dat beloofde Emile.    

Emile Hagen ontvangt de bronzen Carnegie Heldenfondsmedaille  uit handen van burgemeester Don Bijl.